Z naleśnikiem dookoła świata

KATARZYNA GILETA-KLĘPKA • dawno temu • 4 komentarze

Znajdźcie mi chociaż jedną osobę, która nie lubi naleśników ;-) Te cienkie, okrągłe placki, przygotowywane z mąki, mleka i jajek można jeść na tysiące sposobów – na słono, na słodko, z mięsem, warzywami, owocami, serem... Zwijane, składane w zgrabne kopertki, zapiekane, zalewane sosem. Każdy, nawet największy niejadek, znajdzie coś dla siebie. Naleśniki są znane na całym świecie. Przyrządza się je szybko z łatwo dostępnych składników. Oczywiście w różnych zakątkach globu naleśniki przygotowuje się i serwuje nieco inaczej. Jesteście gotowi na podróż dookoła świata tropem naleśników?

Krótka historia naleśnika

Tak naprawdę nie do końca jest jasna, kto i kiedy wymyślił naleśniki. Włosi twierdzą, że kolebką naleśników jest Florencja. Stamtąd, Katarzyna Medycejska wywiozła recepturę na cienkie, smażone placki do Francji. Jednak podobno już w starożytnym Rzymie wylano na rozgrzaną powierzchnię ciasto z mąki, jaj i mleka. Według innej teorii pierwsi byli Chińczycy. Tak czy inaczej, naleśniki są znane od wieków niemal na całym świecie. Oczywiście w zależności od szerokości geograficznej, to danie może się znacząco różnić.

Najważniejszym składnikiem ciasta naleśnikowego jest oczywiście mąka. W Europie najczęściej pszenna, w Azji – ryżowa, w Ameryce Południowej – kukurydziana, w Rosji – gryczana, a w Indiach – z ciecierzycy. Na smak i wygląd dania wpływają także jajka – ich ilość oraz sposób dodawania (np. w postaci piany z białek). No i wreszcie płyn – u nas jest to mleko wymieszane z wodą, ale równie dobrze może to być piwo, maślanka, kefir, jogurt albo tylko woda.

Zobacz również: Zapraszamy do otwartej kuchni Michała Molendy

Ciasto może być zabarwione rozdrobnionym szpinakiem, sokiem z buraków, roztopiona czekoladą, sokiem z marchewki, koncentratem pomidorowym czy szafranem. Na tym pole do popisu się nie kończy. Z gotowych naleśników można zrobić tort, zapiekankę przypominającą lazanię czy krokiety.

Ile kultur, tyle naleśników

Francja

Za najlepsze na świecie są podobno uważane francuskie crepes (ten, kto tak powiedział, nie jadł chyba naleśników z jabłkami, które robi moja babcia). Przygotowuje się je z mąki pszennej, roztopionego masła, jajek i mleka. Aby spulchnić ciasto, Francuzi dolewają czasem nieco piwa lub cydru. Smaży się je na specjalnym urządzeniu, zwanym creperie, rozsmarowując ciasto łopatką. Dzięki czemu placek cienki i delikatny. Crepes podaje się z cukrem pudrem lub konfiturami.

Najwykwintniejsza wersja to Crepes Suzette. Na patelni rozpuszcza się masło, dodaje się do niego skórkę i sok z pomarańczy. Tak przygotowanym sosem zalewa się naleśniki, dodaje odrobinę likieru pomarańczowego i podpala.

Skandynawia

Skandynawskie naleśniki przypominają nieco polskie. Tradycyjnie podaje się je z konfiturami, lodami lub bitą śmietaną. Natomiast specjalnością szwedzkiej kuchni są naleśniki z pieczoną wieprzowiną.

Węgry

Palacsinta to węgierskie naleśniki, są bardzo cienkie i jada się je jako deser. Są one podawane z owocami, konfiturami, twarożkiem, bakaliami i orzechami. Można je kupić w wielu budkach w Budapeszcie, Tokaju czy nad Balatonem.

Rosja

Specjalnością kuchni rosyjskiej są bliny, czyli naleśniki z mąki, jaj, mleka i masła, a także drożdży decydujące o niepowtarzalnej puszystości ciasta. Charakterystycznym składnikiem blin jest mąką gryczana, często używana obok mąki pszennej. Bliny świetnie smakują z kwaśną śmietaną i kawiorem.

Ameryka Północna

Amerykanie i Kanadyjczycy uwielbiają natomiast puszyste biszkoptowe pancakes. Do spulchnienia ciasta używa się proszku do pieczenia lub sody, a zamiast mleka dodaje się jogurtu. Małe, pulchne, okrągłe placuszki można podawać obficie polane syropem klonowym (mniam!), z masłem orzechowym lub świeżymi owocami.

Etiopia

Etiopską odmianą naleśnika jest indżera. Wyrabia się go z mąki z teffu, wymieszanej z wodą. Ciasto przez kilka dni fermentuje, przez co gotowe placki są kwaśne w smaku. Indżerę podaje się z sosami warzywnymi lub mięsnymi.

Ameryka Południowa

W Wenezueli tradycyjnym przysmakiem jest cachapa – placek, przyrządzany z mąki i zmielonych ziaren kukurydzy. Cachapas jada się zwykle na śniadanie, jako przekąskę lub w czasie podróży. Najczęściej podawane są z masłem, białym kremowym serem Queso de Mano, podobnym trochę do mozzarelli lub kawałkami szynki. Natomiast faina to naleśnik z Argentyny. Aby go wykonać potrzebujemy mąki z ciecierzycy, oliwy, wody oraz ewentualnie rozmarynu i soli morskiej.

Japonia

Japońskie naleśniki dorayaki wypełnione są słodkim farszem. Placki robi się z bardzo popularnego w Japonii gąbczastego ciasta miodowego o nazwie kasutera (castella), przypominającego nasz biszkopt. Pomiędzy dwa placki wkłada się pastę Anko robioną z czerwonej fasoli azuki i cukru.

Indie

Dosa, czyli jeden z rodzajów naleśników jedzonych w Indiach powstaje najczęściej ze sfermentowanego ciasta ryżowego z dodatkiem fasoli urid dal. Jedzony jest zazwyczaj jako dodatek do innych dań lub na śniadanie albo kolację. Placki powinny być cienkie jak papier.